اشعار

کـوله‌بـار معـصیت دارم ببـین دلواپسم            باز هم درمانده‌ام خوردم زمین دلواپسم

دل به بیگـانه سـپردم قـسمـتم آخر نشد            تا که باشم با تو یک شب همنشین دلواپسم

بسکه از تو دور ماندم شاهدی آخر دلم            با ریـا و بی‌حـیایی شد عجـین دلواپسم

بد ضرر کردم که وابسته به این دنیا شدم            تیره شد قـلبم که حالا اینچـنین دلواپسم

شهر پُر شد از گناه و بی‌تفاوت مانده‌ام            وای بر من که ندارم دردِ دین دلواپسم

در به رویم باز کن آقا که غیر از خانه‌ات            دائما شیطان نشـسته در کـمین دلواپسم

می‌شود لطفی کنی آقا بگویی می‌رسی            در کنارم لحـظه‌های واپـسـین دلواپسم

تو فقط دست مرا بگذار در دست حسین            راهی‌ام کن کربلا در اربعـین دلواپسم

فرصتم طی شد و بیدار نشد که بشوم            آخـرش لایـق دیـدار نـشـد کـه بـشـوم

باعث دلخوشی‌ات با ورع و ترک گناه            پـسر فـاطـمه، یک بـار نـشد که بشوم

من که یک عمر فقط مشغله‌ام دنیا بود            سـر کـوی تو گـرفـتار نـشد که بـشوم

شـهـدا اوج گـرفـتـند و زمـیـنی مانـدم            وای از نفس، سبک بار نشد که بشوم

اثـر مـرحـمـتت بـود که با کـوه گـنـاه            آبـرو ریخـته و خـوار نـشد که بـشـوم

برکت نان حـلالت همه جا با من ماند            به کسی جز تو بدهکار نشد که بشوم

حـاجـتم بود به پابـوس ابالفـضل رسم            زائر صـحـن عـلـمدار نـشد که بـشوم

گفت زینب چه کنم، هرچه که کردم آخر            راحت از کوچه و انظار نشد که بشوم

هرچه کردم که نخندند به ما مردم شام            مـانـعِ خـنـدۀ اغـیـار نـشـد کـه بـشـوم

سالهـا در حـسرت دیـدار دلبـر مانده‌ایم            جـمعه‌ها را منتـظر مـاهِ منـوّر، مانده‌ایم

زودتر آقـا بـیا و حـال ما را خـوب کن            از غـم دوری تو خـیلی مکـدّر مانـده‌ایم

یوسف زهرا کجایی کُشت ما را انتظار            می‌شود پس کی ظهور تو مقدّر، مانده‌ایم

در محرم چون شما رخت عزا پوشیده‌ایم            بی‌قرار آن دو چشم خون و مضطر مانده‌ایم

روضه تعطیلی ندارد جنّت ما روضه‌هاست            ما که عمری گریه کن هستیم و نوکر مانده‌ایم

آنقَـدَر چـایی بعـد روضـه مـزه می‌دهـد            آنقـدر که منتظـر تا چای دیگر مانده‌ایم

روضه را تعطیل گفتند عده‌ای وقت بلا            از بـلا دوریم ما تا پـای مـنـبر مانـده‌ایم

به دو دستان عمویت دست ما را هم بگیر            ما که پای نوکری تا روز محشر مانده‌ایم

فکر نوکر باش، نزدیک است آقا اربعین            دردمـنـدیم و بـدون کـربـلا درمـانـده‌ایم

ای گل نرگس چرا همپای آهت غربت است            گریه کن لازم نداری؟ روضه‌هایت خلوت است

چشم ما کرده هوس یکبار خون گریه کند            روزی این چشم بی‌توفیق، اشک حسرت است

یک حسین از تو رسید و عالمی آشفته شد            بین روضه، بودن صاحب نفس‌ها نعمت است

نـاله‌ات ما را عـزادار سر بر نیـزه کرد            هرکجا که روضه داری اشک ما هم دعوت است

گوشۀ تنهایی‌ام دق می‌کنم، کی می‌رسی؟            اشتیاق وصل از شیرینی هم صحبت است

سائل اشکـم، رفـیـق گـریه‌های بی‌کـسی            بچه‌های فـاطمه الطافـشان بی‌مـنت است

خرج روضه می‌شویم و منصب ما نوکری ست            روضه خوانی نعمت است و گریه کردن خدمت است

در نماز خویش هرشب روضه داری می‌کنم            می‌کشد تسبیح آه و روضه خوانم تربت است

غصۀ عـریانی جد غـریبت روی خـاک            مـایـۀ آه تـمـام خـانـدان عـصـمـت اسـت

سیـنه‌ام بر زیر پا افـتادنش را گریه کرد            تنگی پـیـراهـنم پیـراهـنش را گریه کرد

امید دل چرا در جیب غم بُردی سر خود را            بیا بنما به عالم روی از گل بهتر خود را

چه شبهایی که همچون شمع سوزان تا سحر کردی            نثار قبر زهرا اشک چشمان تر خود را

بیا ای یوسف گمگـشتۀ مصر ولا مهدی            نشان شیعیان ده قبر زهرا مادر خود را

بیا با هم بگـریـیم از برای غـربت جدّت            که شب بنهاد زیر گل گُل نیلوفر خود را

بیا و در کـنار جـسم خـونـین بـرادر بین            به زیر تازیـانه عـمّۀ غـم پـرور خود را

بیا مگـذار تا جدّت به پیـش خـندۀ دشمن            بگیرد در بغل با گریه نعش اکبر خود را

بیا از جدّ خود بستان عموی شیرخوارت را            که می‌نوشد به جای شیر خون حنجر خود را

بـیا مگـذار جدّت از فـراز نـیـزۀ دشـمن            ببیند زیر کعب نیزه، اشک دختر خود را

بیا بنگر چگونه عـمّۀ مظلـومه‌ات زینب            نهـاده در بیـابان لالـه‌های پـرپر خود را

بیا چشم تر و لبهای خشک تشنگان را بین            که گم کردند در دشت بلا آب آور خود را

اشک غریب عاقـبـتـش شرم آشناست            بدبخت آن کسی ست که از صاحبش جداست

یک عمر از دعای فرج رزق خورده‌ایم            باید وبال گفت به دستی که بی‌دعاست

پایی که نیست در پی تو لنگ می‌زند            دنـبـال تـو دویـدن ما آبـروی مـاسـت

از دیگران دوا برسد درد مطلق است            دردی اگر ز تو برسد مرهم و دواست

هرجور هست پیش تو یکروز می‌رسیم            آقا بگو که خـیـمۀ زهـرائیت کجـاست

حـق می‌دهـیـم دل به دل ما نـمی‌دهی            ما سال‌هاست عادتمان لاف و ادعاست

سجده به غـیر تـربت اعـلی نمی‌کـنـیم            مُهـر قـبول سجـدۀ ما مُهـر کربلاست

هرچه زدند باز زجایش تکان نخورد            زیـنب کـنار نـیـزۀ آقـای سـرجـداست

بر لبـم دارم سلامت یوسف زهـرا سلام            چشم من بی‌آنکه بیند، آن رخ زیبا سلام

دل خوشم بر مستحبی که جوابش واجب است            آشـنایی که غـریـبی دیـده‌ای از ما سـلام

آل یاسین خوانِ ارکان ظهـورت گشته‌ام            پا بنه بر دیـده، پاسخ گو سلامم را سلام

بین مردم هر سلامی را سلامت در پی است            چشم بد دور از شما جانت سلامت با سلام

نه فقط جمعه که هر روزم شروعش با شماست            رو به قـبله هر نـمازم می‌شـود آقا سـلام

به عمویت رفته‌ای در قد و قامت ای عزیز            کی شود چشمم دهد بر آن قدِ رعنا سلام

در مدینه یا نجف یا جمکران یا مشهدی            یا عـراقی در زیارت بر شما آنجا سلام

یاد ما هم باش وقـتی می‌دهی در کـربلا            بر شهید تشنه لب، بر زینب کبری سلام

یاد ما کن در زیارت خـواندنِ ناحـیه‌ات            می‌دهی وقـتی برآن قـربانی تـنهـا سلام

در فرازی‌که سلامت می‌رسد بر جسم او            بی کفن افـتاده پاره پاره در صحرا سلام

یا در آنجا که نشـسته، قاتلش بر سینه‌اش            می‌دهی بر خواهرش بر مادرش زهرا سلام

دارد دوبـاره رنـگ مـی‌بـازد حـنـایم            پـس با چه رویی سـوی تو آقا بـیـایم

دریـا تـویی، مولا تویی، آقا تویی تو            من دسـت خـالی آمـدم، آقـا ... گـدایم

راه گـلـویـم را دوبـاره بـغـض بـسته            آقــا بـبـیـن کـه در نـمـی‌آیـد صــدایـم

دستی بکـش بر این دل غربت گرفته            شــایـد کــمـی آرام گــردد دردهــایـم

پشتم به تو گرم است، از من رو مگردان            من بی‌تو مثل کودکی بی‌دست و پایم

آقا زمـیـن خـورده دوبـاره نـوکـر تو            فکری به حالم کن که مشغـول هوایم

این حرف‌ها، از روی دلتنگی است آقا            بــدجــور دلـتـنـگ اذان کـــربــلایــم

کـشـتـی بــاورمـان نـوح نـدارد بـی‌تـو            زنـدگی نـیــز دگـر روح نـدارد بـی‌تـو

لحـظه‌ها در غـم هجـر تو کفن پوشیدند            هـمـۀ خـاطـره‌ها زهـر بـلا نـوشـیـدنـد

یک طرف جـنّـتـی از آیـۀ قـرآنـی بود            یک طرف دوزخی از لشکر سفیانی بود

آسمان تیره شد و پشت زمین تیر کشید            تا خزان خم شد و بر جدّ تو شمشیر کشید

آری این آیت حق مثل علی مظلوم است            او جگر گوشۀ زهراست، ولی مظلوم است

آن که با شور دعا بر عـرفات آتش زد            عـطشـش بر جگر نهرِ فـرات آتش زد

بین تقدیر و عطش هَروله می‌کرد حسین            رفتنش خون به دل قافله می‌کرد حسین

روز و شب بی‌تو ببین شام غریبان شده است            و سری بر سر نی قاری قرآن شده است

نخل‌ها هم پس از این واقعه شاعر شده‌اند            ذاکـر حُـرّ و حبیب بن مـظاهـر شده‌اند

داغ هـفـتاد و دو آلالۀ بی‌سـر با توست            سیـصد و سیـزده آئـیـنۀ باور با توست

جـاده‌ها چـشم به راه‌انـد، بـیا، زود بیا!            جان به لب آمده، ای مهدی موعود،‌ بیا!

هـرشب نسـیم اشکِ مرا در بیاورد            تا عـطـرِ آن عـبایِ معـطـر بـیاورد

خاکی شده است شانۀ تو تا برایِ ما            قـدری از آن عـبایِ مطـهـر بیـاورد

هرشب کنارِ روضه‌ای از تو گداختیم            هر نـالـه از تـو داغِ مُکـرر بـیاورد

ما گـریه می‌کـنـیم بیایی و دستِ تـو            سنـگـی برای تُـربَتِ مـادر بـیـاورد

سر پیشِ این و آن نکنم خَم، تمامِ عمر            اربـاب رزق خـانـۀ نـوکـر بـیـاورد

اجـرِ تمامِ زحـمت ما را حـسـین داد            هـنگـامِ مـرگ چـند بـرابـر بـیـاورد

پای حدیث منبر واعظ نشین که بُرد            آنکس که دل به مجلس و منبر بیاورد

مـا دیـده‌ایـم لـطـف امــامِ رئـوف را            از مشهدش به روضه کبوتر بیاورد

شد شام هشتم جگرت سوخت، تا حرم            بابـا چگـونه اینـهـمه اکـبـر بـیـاورد

مـا داد مـی‌زنــیـم بــرایِ دلِ شــمـا            داغِ حـسـیـن دادِ تـو را در بــیـاورد

ز آستان تو دورم دلـم‌ پر آشـوب است            گواه من به همین پلکهای مرطوب است

فـقـط بـخـاطـر تـو آبـرو به مـن دادنـد            چنان سگی که به اصحاب کهف منسوب است

ز من ‌مخواه صبوری کنم به پای فراق            که صبر پای فراق تو کار ایوب است

دعای خیر تو باعث شده زمین نخورم            چقدر اینکه تو هستی کنار من خوب است

گـرفـتـه دیـدۀ ما را حجـابی از ظلـمت            نگار ما پس صدها حجاب محجوب است

بـدون تـو هــمـۀ سـال را عــزا داریـم            زمان دوری یوسف عزای یعقوب است

دلم ز کثرت عصیان بسان سنگ سیاه            نمی‌رسد به وصالت دلی که معیوب است

عریضه دادم‌ و گـفتم‌ مرا حرم بفرست            تمام‌حاجت من در عریضه مکتوب است

غـریب کـرب وبـلا در میان گـودال و            به روی پیکر او سنگ و آهن و‌چوب است

چه می‌شود كه سرانجام، آن زمان برسد            و قـطره نیـز به دریای بیـكـران برسد

محـرم است بـیا تـا كه چـشـم مُـردۀ ما            برای گریه در این روضه‌ها به جان برسد

چـقـدر نـزد تـو با آبـروست دسـتی كه            برای خـرجی این مـاه بر دهـان برسد

شبـیه فاطمه خـوشحال می‌شوی وقـتی            بـرای مجـلـس جـدّ تو میـهـمـان بـرسد

بـه كــربـلای شـب دومت بـبـر مـا را            خبـر رسیـده قـرار است كاروان برسد

به عـرش می‌رسـد آقا صدای نـالـۀ تو            اگر به روضۀ گودال، روضه‌خوان برسد

حـســیــن آمـده و رأس او قــرار شـده            به شمر و حرمله و خولی و سنان برسد

از ابـتـدا آرام جـان مـا تـو هـسـتی            تا انـتـهـا ورد زبـان مـا تو هـسـتی
باید بـگـوئـیم از تو تا دنـیا بفـهـمـد            راه نـجـات مـردم دنـیـا تو هـسـتی

ما رفـته‌ایم از خانه امن تو بـیرون            چون طفل سرگردان ولی بابا تو هستی
دنـیا اگـر پـشت سـر هـم بـد بـیارد            غم در دل ما جا ندارد تا تو هستی
آقا میان شهـر بـویی از شما نیست            در روضه می‌گویم بیا اینجا تو هستی
ما روضه خواندیم و شنیدیم و تو دیدی            پس داغدار ظهر عاشورا تو هستی
در عمق این روضه صدای گریه آمد            یا مادرت زهراست آقا یا تو هستی
ای مـنـتـقـم بـرگـرد با داغ مـدیـنـه            تسکین درد مادرت زهرا تو هستی

دوبـاره از می این ماه اشـك می‌نـوشم            به اذن صاحب عـزایم سـیاه می‌پـوشم

دوباره نـیـسـتی و بـاز بار این غـم را            نـگـاه لـطـف تو انداخـت بر سر دوشم

سـیـاهـی دلـم از تو اگرچه دورم كرد            میان روضه ولی با تو زود می‌جوشم

برای آنـكه بـمـیـرم مـیـان یك روضـه            دو ماه شب به شب و روضه روضه می‌كوشم

صـدای نـالـه یا جـدی الـغـریب تـو را            چه خـوب بود كه یكـبار بشنود گـوشم

چه خوب بود اگر امروز كـربلا بودم            و می‌گرفـتم شش گوشه را در آغـوشم

اگـر كه امشب در قـتـلـگـاه نـاله زدی            مـیـان نـالـۀ زهـــرا مـكـن فـرامـوشـم

الا غـریـبۀ دلخـسـته، از سـفـر برگـرد            شتاب کن گل نرگس، همین سحر برگرد

فرا گـرفـتـه مـصـیـبت تـمـام عـالـم را            شده است بی‌تو بـلاها عـظیم‌تر برگرد

نشسته بر دلمان داغ دوریت ای عشق            بس است پـادشه غـایب از نظر برگرد

تو را قسم به نفـس‌های خـسته در آتش            تو را قسم به گلی لای میخ و در، برگرد

به لحظه‌ای که عطش قلب مشک را سوزاند            به حق حضرت سقای خون جگر برگرد

هنوز چشم به راهم در آرزوی وصال            شبی تمام کن هجران و بی‌خبر برگرد

اگر چه هیچ کسم در نگاهت ای همه کس            نظـر به ذرۀ هـیچی کن و دگـر برگرد

گذشت عمر و سپـیدی نشست بر مویم            شکـسـته‌تر شده‌ام بی تو پیـرتر برگرد

دوباره ندبه و شرح فراق و حسرت و غم            دوباره یک غزل و چشم های تر برگرد

افتادْ از نفـس یل حـیـدر شـتاب کن            خنجر نشست بر رگ و حنجر، شتاب کن

الشمـر جالـسٌ... و صدایی بلند شد            پیچیده عطـر چادر مادر شتاب کن

چشم حرامیان به حرم خیره شد بیا            غارت کنند پیکـر بی سر شتاب کن

ای صاحب عـزای شه تشنه لب بیا            مجروح روضه‌های مکرر شتاب کن

ای داغـدار غـربت سـلطـان کـربلا            عجل علی ظهورک یا حجـت خـدا

بی‌قرار توأم و در دل تنگـم گله نیست            بخدا غـیبت تو علت این فـاصله نیست
منم و چشم گنهکار، تویی رو به رویم            نیستم لایق دیدار و جز این مسئله نیست

صبح تا شب به هوای دل هر کس رفتم            تا رسیدم به تو گفتم که مرا حوصله نیست
مـهـدی فـاطـمه برگـرد بهم ریخـتـه‌ایم            هیچکس غیر تو پایان ده این قائله نیست
در جـهـانی که فـراموش کند یاد تو را            روزی خلق بجز سیل، بلا، زلزله نیست
آه بگذر که حسین ابن علی در راه است            کاش امسال بگـویند که با عـائله نیست
روضه‌خوان کاش بگوید وسط روضه به ما            به خدا هیچ زنی در دل این قافله نیست
دخـتـری کاش نبـاشـد به اسارت برود            و اگر هست بگوئید به پا سلسله نیست
روضه خواندید بگوئید که اینبار رباب            وسط بـزم شراب است ولی حرمله نیست

ای گـیـسوی هـماره پـریـشان کـربلا            ای چـشـمۀ هـمـیشه خـروشان کربلا

با ما بگوچه دیده‌ای ای خون گریسته!            در سـرخـی عـقـیـق سـلـیـمان كـربلا

هر یک فراز ناحیه صد مقتل آتش است            از اعــظـم مــراثـی دیــوان کــربــلا

گـفـتی لا نـدبـنـک یا جـدی الغـریب!            گفتی که جان فدای تو ای جان کربلا!

آب خوش از گلوی تو پایین نمی‌رود            با یاد خـشـکی لـب عـطـشان کـربـلا

آه از دمی كه لـشـكر اعدا نكرد شرم            كردند رو به خـیـمۀ سـلـطـان كـربلا

صفین اگر که مصحف قرآن به نیزه دید            بر نـیـزه رفـت قـاری قـرآن کــربـلا

بی‌پـناهـیم، تهی دست و فـقـیر آمده‌ایم            مستجـیـریم و به دنـبال مجـیـر آمده‌ایم

ما که مسکین و یتیمیم و اسیریم چه باک            به روی باز تو یا نعـم الامـیـر آمده‌ایم

مثل اشکی که روی نامهٔ ما ریخـته‌ای            از بـلـنـدای نـگـاه تو به زیـر آمـده‌ایـم

چـقـدر مـنـتـظـر منـتـظـرانت مـانـدی            منتظر ماندی و افسوس که دیر آمده‌ایم

سخـتی راه، بـه دوش تو و آلـت افـتاد            ما به هـمراه تو از بین مـسـیر آمده‌ایم

چقـدر لطف در این سفره مهـیا کردی            بـاز ما در طلـب نـان و پـنـیـر آمده‌ایم

دو سه خط روضه سر سفره مرا مهمان کن            تـشنه چشـمیم و پی گریهٔ سیـر آمده‌ایم

با دل سوخته عـمری‌ست که ما دنـبال            سر در طشت و تن بین حصیر آمده‌ایم

مُحرّمی که نباشی در آن مُحرّم نیست           بـدون تو ضربـان زمـین منـظم نیست

چـقـدر سـاده گـرفـتـیم بی‌تـو بـودن را           هزار سال بـدون تو زندگی کـم نیست

خودت بخواه که دست از گناه بردارم           که عهـدهای منِ روسیاه محکـم نیست

هـزار بار خودت را به ما نشان دادی           ولی چه فایده چشمان ما که مَحرَم نیست

خودم به چشم خودم دیده‌ام که در روضه           حلاوتی‌ست که در هیچ جای عالم نیست

حوائجم همه در بین روضه یادم رفت           غمت چه کرده غم روزگار یادم نیست

بـیـا و روضـۀ گــودال را بـخـوان آقـا           محرمی که نباشی در آن محرم نیست